Angermann Klaudjusz (1861–1922), inżynier, poseł do austr. Rady państwa. Urodzony 7 VII 1861 we Lwowie, po ukończeniu gimnazjum w Przemyślu odbył studja techniczne na wydziale inżynierji politechniki we Lwowie, a następnie w Wiedniu, które ukończył w r. 1883 z postępem celującym. Od r. 1885 zajęty był przy budowie kolei Stryj–Ławoczne i Rzeszów–Jasło, a w latach 1895–1902 był inżynierem miejskim w Jaśle. Od r. 1902 poświęcił się badaniom geologicznym naftowym, odbywał podróże do Tyflisu, Groźnego i Baku, następnie do Włoch (Apeniny) i Rumunji (Ploësti), poczem przeprowadził badania geologiczne całego Podkarpacia w Małopolsce. W spółce z przedsiębiorcą naftowym Henrykiem Macherem, założył kilka szybów w zagłębiu borysławskiem, które dały dobre wyniki, i rozpoczął wiercenia w Męcince pod Jasłem i w Rudawce Rymanowskiej. Wydawał też fachowe opinje co do poszukiwania ropy i, jak pisze Stefan Bartoszewicz (»Przemysł Naftowy« z r. 1934, zesz. 5) zazwyczaj trafnie określał miejsca, gdzie należy szukać ropy. W czasie tym brał czynny udział także w różnych organizacjach gospodarczych, był prezesem lub członkiem zarządu Towarzystwa dla handlu i przemysłu we Lwowie, Związku producentów ropy, Spółki akcyjnej gazów ziemnych i międzymiastowych gazociągów we Lwowie, Banku mieszczańskiego w Rzeszowie, Towarzystwa przemysłu ludowego w Krakowie, Towarzystw zaliczkowych w Jaśle i Rzeszowie, tkalni mechanicznej w Krośnie i wielu innych.

A. wydał obszerne dzieło Ogólna geologja naftowa, dalej Zarys powstania kontynentów, Zarys naszego programu ekonomicznego, Upośledzenie Galicji przy obsadach funkcjonarjuszów państwowych, Oesterreichs Versäumnis, Durch den Krieg zum langen Frieden und Wohlstand des Volkes, oraz wiele innych rozpraw ekonomicznych i politycznych. Wybrany w r. 1911, z ramienia Polskiego Stronnictwa Ludowego posłem do austrjackiej Rady Państwa z okręgu Kolbuszowa-Rzeszów-Głogów, czynny był głównie w komisjach: budżetowej i wodnej, gdzie popierał gorąco sprawę budowy kanałów i regulacji rzek, a podczas wojny światowej sprawę odbudowy kraju. W r. 1914 wszedł jako członek do Naczelnego Komitetu Narodowego, ofiarował znaczną kwotę pieniężną na rzecz Legjonów Polskich i umundurował własnym kosztem oddział legjonistów z Boguchwały i okolicy, podczas wojny zaś zakładał stowarzyszenia charytatywne dla rannych Polaków. Po wojnie światowej zajął się szerzeniem myśli o budowie kanału Bałtyk–Morze Czarne i był członkiem syndykatu »Morze Czarne–Bałtyk«. W r. 1922 kandydował do Senatu Rzeczypospolitej, lecz nie doczekał się wyboru, bo zmarł nagle 11 XI 1922 na atak sercowy na dworcu kolejowym w Nowym Sączu. Zwłoki jego zostały złożone w grobowcu rodzinnym w Boguchwale pod Rzeszowem.

Andrzej Kędzior